Bio Hildo Krop (1884-1970)

Hildo Krop werd als bakkerszoon geboren in Steenwijk. Hij volgde beroepsmatig zijn vader en nam lessen boetseren om marsepein figuurtjes te kunnen vormgeven. Een kleine voorbode voor wat zou gaan komen. Het vak bakker was in die tijd seizoenswerk en Krop kwam in landen als Engeland, Frankrijk en Italië terecht. Via vrienden in Engeland werd hij gestimuleerd om beeldhouwlessen te volgen. Het bracht hem uiteindelijk naar de Rijksacademie, Berlijn, Rome en Parijs waar hij Zadkine ontmoette. Eind 1912 was hij weer in Amsterdam. Wegens gebrek aan opdrachten werkte hij in  meubelfabriek A.M. Stolz. Hij leerde daar houtsnijden en van John Rädecker  – monument op de Dam – leerde hij steenhakken. Daarnaast werkte als keramist. Architect Piet Kramer vroeg rond 1913 hem een gevelsteen te ontwerpen voor het gebouw van de roemruchte Bond van Minder Marine Personeel in Den Helder. Dit vormde een keerpunt in zijn leven. De eenheid van architectuur en beeldhouwkunst stond in die jaren hoog in het vaandel van het socialistisch symbolisme. Het individualisme moest dienstbaar gemaakt worden aan het gemeenschapsbelang. Het streven van de arbeiders diende uitgedrukt te worden in algemeen verstaanbare symbolen. Krop beeldhouwde een anker – de naam van het bondsblad – dat niet lossloeg te midden van de woeste golven. Ook zijn tweede opdracht dankte Krop aan Kramer. Hij werkte mee aan aantal portretten van de grondleggers van het Amsterdamse Scheepvaarthuis (1913-16).

Hij trouwde met Mien Sleef en vanaf 1920 woonde het gezin naast het atelier aan de Plantage Muidergracht en kregen drie kinderen waarvan er een jong overleed. Krop maakte een dodenmasker van hem. Zijn beide andere kinderen zou hij vaak beeldhouwen. Het huis lag vlak bij Artis, waar Krop graag dieren ging schetsen: een inspiratiebron voor zijn latere ornamenten en sculpturen. Nu Krop de zorg voor een gezin had, zocht hij een vaste bron van inkomsten. Op aanraden van Kramer vroeg Krop een onderhoud aan met de directeur van Amsterdamse Publieke Werken. Deze was een voorstander van de nieuwe richting, die met de bouw van het Scheepvaarthuis ingeslagen was. Sinds 1916 was Krop voor de rest van zijn leven nu officieel stadsbeeldhouwer. Toen Krop later een keer met Zadkine door Amsterdam liep, waar ondertussen veel van zijn beelden stonden, riep deze uit: ‘Nom de Dieu, tu dois être millionnaire’. Dat was zeker niet het geval.

Honderden beelden heeft hij gemaakt voor de stad Amsterdam als vogels, dieren, koppen en filosofen. Vrijstaand maar vaak ook verbonden aan gebouwen of bruggen. Onder collega’s was geregeld gemor tegen zijn monopoliepositie. Krop die de sociaal democratie een warm hart toedroeg, zegde toe ruimte voor anderen te laten. Zo vervaardigden J. Rädecker en J. Mendes da Costa beelden voor de nieuwe stadhuisvleugel. Krop was steeds bereid zich nieuwe technieken eigen te maken. Zo maakte hij maskers, ceramiek en kleine plastieken, waarbij hij zijn fantasie de vrije loop liet. Door bemiddeling van J.F. Staal kreeg Krop in 1929 de opdracht beelden van krantenjongens voor het nieuwe gebouw van De Telegraaf aan de Nieuwezijds Voorburgwal te ontwerpen. In de jaren dertig kwamen er minder gemeente-opdrachten, zodat Krop meer tijd had voor particulier werk. In 1933 gaf het Rijk hem de opdracht voor het monument op de Afsluitdijk ter herinnering aan de afsluiting van de Zuiderzee. Binnen de architectuur van W. Dudok maakte Krop een reliëf in brons: Drie dijkwerkers die basaltblokken plaatsten. In WO II kwam tijdelijk een einde aan Krops dienstverband met de gemeente. Hij werd geen lid van de Kultuurkamer en was actief in het verzet. Na de oorlog maakte hij een grafmonument voor de terechtgestelde Februari-stakers op de Nieuwe Oosterbegraafplaats. Krop gaf bij herhaling blijk van zijn waardering voor de jonge garde. Zijn credo was: ‘Een kunstenaar mag niet anders wezen dan een instrument. Hij schrijft het lied van zijn tijd in vorm en kleur voor de komende geslachten, beter en schoner dan welke staatsman of welke geschiedschrijver ook‘.

Krop werkte na WO II gestaag door. Bekend is zijn Berlage standbeeld op het Victorieplein in Amsterdam, dat in de jaren 1956-66 tot stand kwam. Aan de zijkanten van de sokkel zijn een metselaar, een steigerbouwer, een beeldhouwer, een opperman en een tekenaar uitgebeeld. Een eerbetoon aan de anonieme arbeiders. Zonder hen had het werk van Berlage nooit tot stand kunnen komen. Hij stierf in het harnas, in zijn atelier aan een hartaanval. Het echtpaar Krop ligt begraven op Zorgvlied in Amsterdam. Het beeld van ‘De eeuwige vrouw‘, dat Krop voor het Amsterdamse paviljoen in Parijs maakte, is op het graf geplaatst.